Maciej Rydz

• architekt, pracuje w JEMS Architekci
• Prelegent 14 Weekendu Architektury w Gdyni, Prelekcja 31 sierpnia 2024, w Sali Goplana GCF, Blok 2 prelekcji: pt. „JEMS Architekci: eksperyment Towarowa 22“

 – w 2003 roku ukończył Wydział Architektury Politechniki Krakowskiej. Pracuje w JEMS od 2006 roku. Od 2016 prowadzi zajęcia na Politechnice Warszawskiej. Prowadził m.in. projekty: Browary Warszawskie, Wydział Psychologii UW, Planeta Lem w Krakowie, Akademia Muzyczna w Katowicach, Młode Miasto Stocznia w Gdańsku. 

JEMS o sobie:

Jesteśmy zespołem architektów, których łączy spojrzenie na złożoną rzeczywistość i metody działania w jej ramach. Staramy się, aby nasz sposób pojmowania tej rzeczywistości, analizy jej wielowarstwowych wątków, a nawet świadomość pewnych ograniczeń, stawały się źródłem twórczej inspiracji w poszukiwaniu nieschematycznych dróg projektowania.

Artystyczne „credo” i manifesty czy gotowe społeczne projekty nigdy nie były w centrum naszych zainteresowań, choć i one składają się na wielowątkowy obraz świata, w którym przyszło nam działać. W tym sensie również pewne typologiczne schematy czy nawet wzorniki architektoniczne warte są zainteresowania i konfrontacji ze zmieniającymi się realiami. Staramy się to czynić, unikając jednak traktowania ich jako katalogu gotowych rozwiązań.

Nasze projekty nie sytuują nas w gronie architektów zajmujących zawsze jednoznaczne stanowisko wobec wyzwań rzeczywistości. Nie wynika to z akceptacji postmodernistycznego „anything goes” lecz raczej z rezerwy wobec naiwnej modernistycznej wiary w możliwości ogarnięcia całej złożoności świata.

Funkcjonowanie na marginesie „mainstreamu” europejskiej myśli i gorących debat może być „szczepionką” na bezrefleksyjnie asymilowane i powielane teorie i wzorce. Nie mamy jednak złudzeń: sytuacja taka niesie więcej zagrożeń niż korzyści. Z braków waszych nie narodzi się Braque” – napisał w „Dziennikach” zmagający się z polską „letniością” Gombrowicz.

Chcemy aby to co projektujemy wynikało z wnikliwej obserwacji rzeczywistości i wręcz z jej akceptacji nie zaś z urojonej, choćby nie wiadomo jak kuszącej jej wizji, czy to adresowanej do architektonicznej formy czy do społecznych relacji. Unikamy epatowania formą jako wartością samoistną. W naszych pracach próbujemy odnaleźć to, co jest dla poszczególnych tematów specyficzne. Zdefiniować temat, tak aby stał się inspiracją do poszukiwań architektonicznych. Równocześnie jednak próbujemy realizować zasadę ciągłości poprzez osadzenie naszych projektów otoczeniu, w tle odczytywanym jako relacje przestrzenne i społeczne, jako potrzeby ludzkie, utylitarne i duchowe. Chcielibyśmy, aby nasza architektura była autentycznym przejawem życia, a nie koncentrowała się na formach i kostiumach epoki.

Poruszając się w świecie produktów i producentów (w złym i dobrym znaczeniu), staramy się choć w pewnym stopniu ocalić wrażliwość na to, co w naszym zawodzie odwieczne: porządek, tektonikę, fascynację naturalnymi możliwościami materiałów, światła, upływającego czasu, proporcje i reguły budowy formy, reguły, które czasem świadomie wypada złamać. Najwięcej satysfakcji sprawiają nam projekty, które powstały jako spójne wyobrażenia – zostały najpierw opowiedziane i przedyskutowane, opisane w kategorii sekwencji przestrzeni, struktur, poszukiwań unikalnej właściwej i przyjaznej dla odbiorcy atmosfery, stosowanych materiałów, faktur, świateł i nastrojów, a dopiero później narysowane i zbudowane.